Kochani! 

Przed nami Adwent – czas radosnego oczekiwania na przyjście Chrystusa. We wspólnocie Kościoła chcemy rozpoznawać Tego, który nie tylko przyszedł w pełni czasów i przyjdzie na końcu czasów, ale także dziś jest „przychodzący” (adventus) – w słowie Bożym, w sakramentach i w drugim człowieku. Rozpoznawanie Jezusa naturalnie budzi radość, choć nie wyrażamy jej tak skocznie, jak w karnawale. Nie chcę zachęcać do powrotu do starej wersji Przykazań Kościelnych z „czasami zakazanymi”, w których należało „zabaw hucznych nie urządzać”. Chodzi raczej o to, by zastanowić się nad tym, co pomaga w dobrym przeżyciu adwentowego oczekiwania.

Pomocą będzie na pewno pewien rodzaj wyciszenia sprzyjający czujnemu oczekiwaniu, by nie rozminąć się z Przychodzącym, ale skorzystać jak najpełniej z łaski właściwej dla Adwentu. Bardzo dobrze jest zacząć ten okres od spowiedzi, by dać się Panu Bogu od początku prowadzić bez przeszkód. Nie ma tu konieczności zaburzania wypracowanego rytmu, ale błędem byłoby zwlekanie z sakramentem dopiero do czasu rekolekcji, czy samych świąt.

Wywołane „rekolekcje” to kolejna ważna pomoc. Choć adwentowe rekolekcje nie mają tak silnej tradycji, jak wielkopostne, to także warto je przyjąć jako dar i jako zadanie. Realny udział nieraz jest wymagający, ale na pewno więcej znaczy niż zamiennik w postaci odsłuchanych, nawet pięknych nauk z internetu, gdy wymawiamy się brakiem czasu.

Następnie pomagać nam mogą tradycje adwentowe, a na pierwszym miejscu Roraty czyli msze święte roratnie ku czci Najświętszej Maryi Panny, zwykle odprawiane przed świtem. Nikt lepiej od Matki Jezusa nie przeprowadzi nas przez oczekiwanie na Jego przyjście i narodzenie. Maryja nazywana jest Jutrzenką czyli Gwiazdą zaranną – pojawiającą się na niebie niedługo przed wschodem słońca. Tęsknie tej gwiazdy wypatrywali pełniący nocne straże (Ps 130, 6). Dla nas Maryja wskazuje na przyjście Chrystusa – Słońca Sprawiedliwości. Nazwa „roraty” jest zaczerpnięta z antyfony na wejście – pochodzi od pierwszego słowa introitu i pieśni mszy roratniej (i mszy IV Niedzieli Adwentu): Rorate caeli desuper, et nubes pluant justum. (Iz 45,8) oddanej po polsku w słowach: „Niebiosa rosę spuśćcie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury”. Łacińskie ros, roris to rosa. Syn Boży zstąpił na ziemię na podobieństwo rosy delikatnie pojawiającej się na trawie – tak i On stał się człowiekiem nie naruszając panieństwa swej Matki. Mamy tu wyraźne nawiązanie do dziewiczego macierzyństwa Maryi.

Inną znaną tradycją jest przygotowanie wieńca adwentowego. Ks. Franciszek Blachnicki zachęcał do pielęgnowania tego zwyczaju także w domach. Wyjaśniał jego symbolikę jako wieńca paruzji – powtórnego przyjścia Pana, co ma swój początek w starożytnym zwyczaju : wieniec związany był z oczekiwaniem wizyty króla lub cesarza w jakimś mieście. Cztery świece umieszczone na wieńcu położonym na stole są stopniowo zapalane w kolejne niedziele Adwentu przy okazji modlitwy rodzinnej. I tak prosty zwyczaj może stać się częścią rodzinnego katechumenatu.

Tradycji jest więcej, jak choćby korzystanie – czy bardziej ambitne stworzenie – kalendarza adwentowego. Na pewno dobrze, jeśli w tym czasie towarzyszyć nam będzie jakieś postanowienie – może w formie adwentowej reguły życia.

Uczymy się oczekiwania i przeżywamy je każdego roku we wspólnocie Kościoła w różnych wymiarach: w rodzinie, w parafii, a także we wspólnocie Domowego Kościoła i Ruchu Światło-Życie. Przypomnę o ważnym wydarzeniu w II Niedzielę Adwentu jakim będzie Dzień Wspólnoty Ruchu Światło-Życie w rejonach. Zaplanujmy ten czas. W tym roku wyjątkowo zbiega się z uroczystością Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, która jest świętem patronalnym naszego Ruchu. Niektóre kręgi będą też uroczyście włączane do wspólnoty Domowego Kościoła. Potrzebują naszej modlitwy i świadectwa obecności.

Maryjo – Niepokalana Jutrzenko Wolności, Królowo Rodziny – módl się za nami

ks. Paweł Witkowski
moderator diecezjalny DK AW