Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 07 grudzień 2023

Świadectwa, RT dla Dojrzałych małżeństw, Kokoszyce, 23-30.07.2023, moderator - ks. Grzegorz Wolski, para prowadząca - Ewa i Paweł Czaplińscy

Jesteśmy małżeństwem 44 lata, a nasze dzieci założyły już swoje rodziny. W lipcu 2023 roku uczestniczyliśmy w rekolekcjach dla dojrzałych małżeństw, zorganizowanych w przepięknych Kokoszycach koło Wodzisławia Śląskiego. Był to dla nas wyjątkowy czas. Odkryliśmy, że pomimo podeszłego wieku oraz różnych doświadczeń, takich jak choroby i cierpienie, możemy służyć innym mądrością i pokojem danymi przez Pana. To na tych rekolekcjach dowiedzieliśmy się, jak bardzo jesteśmy potrzebni naszym bliskim. Postanowiliśmy dbać o nasze tradycje i rytuały rodzinne oraz pokazywać, że Pan Bóg jest dla nas najważniejszy.

Podczas rekolekcji przybliżono nam postawy świętych małżonków Ludwika i Zelii Martin, ukochanych rodziców św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Małżonkowie mogą tak wiele czerpać z ich świętości, ucząc się od nich miłości, wrażliwości na potrzeby innych i miłosierdzia. W oparciu o przemyślenia związane z tematyką świętości napisaliśmy do siebie listy, które możemy uznać jako testament duchowy pozostawiony naszym dzieciom. Dziękujemy wszystkim, którzy przeżywali z nami te rekolekcje. Wasze świadectwo życia dało nam wiele do myślenia.

Serdecznie dziękujemy prowadzącym, Ewie i Pawłowi oraz ks. Grzegorzowi, za trud włożony w organizację tego świętego czasu oraz słowa, które zapadły głęboko w serce: „starość jest pomostem do wieczności".

Katarzyna i Zbigniew Fudałowie
diecezja siedlecka
-----

Ania: Bardzo się cieszę, że mogłam uczestniczyć w rekolekcjach dla dojrzałych małżeństw w Kokoszycach. Minęły bardzo szybko. Program okazał się bogaty, a czas – wypełniony. Konferencje były ciekawie przygotowane i prowadzone: piękne zdjęcia, mądre spostrzeżenia, myśli i pytania. Potem świadectwa, rozmowy i dzielenie się życiem. Ludzie wspaniali. Prowadzący dobrze przygotowani. Z życzliwością i wielką troską zaprosili wszystkich uczestników do współtworzenia rekolekcji. Dzięki temu mogliśmy doświadczyć wielkiego bogactwa i wielu wspaniałych przeżyć.

Rekolekcje były ucztą dla ducha i dla ciała. Rano, aktywność ruchowa dla chętnych: marsz i gimnastyka dodawały energii na dobry początek dnia. Od ludzi starszych, schorowanych dowiedziałam się, że cierpienie łatwiej przechodzić z zatroskanym, wierzącym współmałżonkiem. Myślałam, że spotkam zrzędzących i narzekających staruszków – a tu niespodzianka! Ludzie byli pełni radości, uśmiechu i otwartości na drugiego człowieka. Ksiądz wspaniale opowiadał o świętości życia Zelii i Ludwika Martin, a także Marii i Alojzego Quattrocchi. Zachwyciło mnie ich wspaniałe życie i pełne zaufanie do Boga w trudnościach i przeciwnościach losu. Po tych rekolekcjach zrodziło się we mnie pragnienie towarzyszenia ludziom starszym i schorowanym, aby mogli pojednać się z Panem Bogiem i pójść do nieba. Ja sama też chcę dobrze się przygotować do tego dnia.

Ryszard: Zaskoczyło mnie otwarcie poszczególnych osób podczas dzielenia w kręgu. Uczestnicy bardzo szczerze opowiadali o swoich problemach rodzinnych i związanych z nimi przeżyciach i odczuciach. To stworzyło atmosferę bliskości i bezpieczeństwa, burząc we mnie strach przed otwarciem się i mówieniem o swoich doznaniach.
„Dojrzałe małżeństwa” – więc myślałem, że mamy już wszystko za sobą. A podczas rekolekcji zobaczyłem, że to nie tak. Jest jeszcze wiele do zrobienia dla moich bliskich, ale i dla innych – choćby modlitwa w ich intencjach. Mogę też podzielić się z nimi doświadczeniem, przeżyciami czy wypracowanymi sposobami na różne sytuacje czy problemy. To może być potrzebne innym, a mnie, jeśli okażę się komuś pomocny, doda entuzjazmu.

Ania i Ryszard Buczek
-----

W dniach od 23 do 29 lipca przeżywaliśmy rekolekcje dla małżeństw o długim stażu w Kokoszycach. Jest to, jak się okazało, najstarszy ośrodek rekolekcyjny w Polsce. Prowadzi go ks. Janusz Wilk. Na rekolekcjach nie byliśmy od czterech lat, więc kiedy dowiedzieliśmy się o takiej możliwości, niemal od razu podjęliśmy decyzję – chcemy pojechać!

Parą odpowiedzialną byli Ewa i Paweł Czaplińscy – bardzo serdeczni i rozumiejący problemy dojrzałych ludzi po sześćdziesiątce. Program rekolekcji opierał się na relacjach z dorosłymi dziećmi i wnukami oraz przeżywaniu cierpienia w naszym życiu.
Przed przyjazdem byliśmy pewni, że po tylu latach małżeństwa nie dowiemy się niczego nowego, czego jeszcze nie przepracowaliśmy. A jednak nigdy tak głęboko nie analizowaliśmy relacji z naszymi dziećmi i wnukami. Odkryliśmy, jak ważne jest pokazywanie naszej relacji i miłości jako przykładu chrześcijańskiego życia małżeńskiego dla naszych bliskich. Zrozumieliśmy również, że nasze zachowania nadal wpływają na nasze dzieci i ich rodziny. Kolejnym ważnym aspektem było to, jak dawać im przykład, jednocześnie szanując ich wolę, wybory i wolność w dorosłym i samodzielnym życiu. Nauczyliśmy się, że trzeba pozwolić im popełniać błędy, a kiedy poproszą – wspierać.

Podczas spotkań w kręgach dzieliliśmy się Słowem Bożym, a wieczorami rozważaliśmy Księgę Tobiasza. Szczególnie dotknął nas fragment z rozdziału 14, gdzie umierający ojciec poucza syna, jak żyć [Tb 14, 3-11]. Zrozumieliśmy, że żadne cierpienie nie umyka Bogu, a On za uczynki ojców wynagradza dzieciom i wnukom. Ważnym elementem była modlitwa za wstawiennictwem świętych małżonków Zofii i Ludwika Martin, na której powierzaliśmy ich opiece współmałżonka i naszą rodzinę.

Na rekolekcjach odkryliśmy, że Bóg nas dla siebie przeznaczył, błogosławi nam i nie zostawi nas samych w trudnych chwilach. Dostrzegliśmy to patrząc wstecz na nasze 45-letnie małżeństwo. Dlatego naszym postanowieniem jest napisanie duchowego testamentu – jak żyć kochając Boga i ludzi. Pragniemy pozostawić po sobie doświadczenie Boga i naszej wiary. Wierzymy, że jeśli któreś z naszych dzieci lub wnuków zbłądzi, ten testament będzie dla nich kołem ratunkowym, którego można się uczepić.

I za to wszystko CHWAŁA PANU!!!

Halina i Marek Sylwesiukowie
-----

Jesteśmy małżeństwem od 41 lat. Mamy czworo dorosłych dzieci. Dwoje, starsza córka i syn, założyli już własne rodziny i wychowują po piątce dzieci (jesteśmy więc „bogatymi” dziadkami). Należą do Équipes Notre-Dame. Dwa tygodnie po rekolekcjach czekał nas ślub młodszej córki.
22 lata temu zawiązał się w naszej parafii krąg DK, w którym jest 5 par z podobnym stażem małżeńskim. Jesteśmy po pełnej formacji. Na III stopniu byliśmy w 2017 roku i jakoś trudno było się zebrać na kolejne rekolekcje – a to sprawy rodzinne, a to pandemia. W tym roku, mimo wielu obowiązków i nagłych przeszkód zdrowotnych (młodszy syn doznał urazu nogi tuż przed naszym wyjazdem) wreszcie udało się wyjechać, wraz z dwoma innymi małżeństwami z kręgu, na tygodniowe rekolekcje dla dojrzałych małżeństw, prowadzone przez Ewę i Pawła Czaplińskich.

Archidiecezjalny Dom Rekolekcyjny w Kokoszycach to przepiękny zespół pałacowo-parkowy. Już samo miejsce nastraja refleksyjnie, zachęca do wyciszenia i wypoczynku. Grupa rekolekcyjna okazała się nieliczna: było nas tylko 12 par, podzielonych na 3 kręgi. Pochylaliśmy się nad tematami dostoswanymi do naszego dojrzałego wieku, wspierając się fragmentami z Księgi Tobiasza.
Temat pierwszej konferencji o czułości i bliskości skłaniał do rozważań, jak w ciągu życia zmieniły się relacje między nami, a także z dorastającymi dziećmi i pojawiającymi się wnukami; jak mierzyć się z chorobami, cierpieniem i wreszcie odejściem bliskich; jak przeżywać te trudne chwile nie tylko od strony duchowej, zawierzając Bogu ten czas, ale i praktycznej (np. sprawy majątkowe), aby nie burzyły dobrych relacji w rodzinie.
Inna z konferencji ks. Grzegorza była poświęcona świętym małżonkom Zelli i Ludwikowi Martin oraz Luigi i Marii Quattrocchi, którzy wyróżniali się wielkim zaangażowaniem w chrześcijańskie wychowanie dzieci.
Wzruszającym przeżyciem był czas modlitwy małżeńskiej, modlitwy wstawienniczej oraz odnowy przyrzeczeń małżeńskich, zakończonej weselem z tańcami i poczęstunkiem.

W połowie turnusu byliśmy na pielgrzymce w Piekarach Śląskich i zwiedziliśmy wystawę opowiadającą o czasach strajków w kopalni „Wujek” w Katowicach. Oba te miejsca, choć o innym charakterze, skłoniły nas do głębokiej refleksji.
Jadąc na rekolekcje miałam nadzieję na kilka dni oderwania od domowych spraw oraz liczyłam na dłuższy czas rozmowy z mężem – bo tego zawsze jest niedostatek na co dzień – i oczywiście więcej czasu na modlitwę. Te oczekiwania się spełniły, lecz cytat który zastaliśmy na stoliku w naszym pokoju, „Ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do Królestwa. Niewielu jest tych, którzy ją znajdują” [Mt 7,13-14], mocno mnie poruszył, zburzył mury pozornego spokoju i przyniósł ostrzeżenie. Przez cały czas prowadził mnie w głąb, uświadamiając mi, że dla dalszego duchowego wzrostu potrzebuję wielkiej pokory, porzucenia przywiązań do wielu rzeczy oraz miłości – by kolejne lata mojego i naszego wspólnego życia, które zawierzamy Bogu, stawały się coraz bardziej świętym czasem.

Jesteśmy oboje z mężem bardzo wdzięczni za łaskę uczestniczenia w tych rekolekcjach. Dziękujemy najpierw Bogu, a następnie księdzu rekolekcjoniście i parze prowadzącej za ogrom pracy włożonej w przygotowanie oraz wszystkim uczestnikom za szczerość i otwartość na innych.

Małgorzata i Marek Słodkowscy
-----

Elżbieta: Rekolekcje w Kokoszycach, które przeżyłam z mężem, wniosły nowe światło w moje życie. Relacje w życiu małżeńskim i rodzinnym – z mężem, dziećmi i wnukami – są dla mnie bardzo ważne. Tematy rekolekcji, oparte na Księdze Tobiasza, stały się dobrą inspiracją do refleksji nad moimi relacjami i zaufaniem Bogu w każdej sytuacji. Konferencja księdza Grzegorza o dojrzałości w dążeniu do świętości, oparta na listach błogosławionych małżonków, była dla mnie wzruszająca i pouczająca. Wzbudziła pragnienie napisania testamentu duchowego dla moich dzieci. Również napisanie listu do współmałżonka było dla mnie wyzwalające. Bycie razem, otwartość na siebie i wzajemne zaufanie uczestników spowodowało, że czuliśmy się jak w rodzinie. Dziękuję animatorom, księdzu Grzegorzowi i wszystkim uczestnikom, że mogliśmy być razem, dzielić się życiem i wzrastać duchowo.

Wojciech: Jadąc na rekolekcje myślałem: „Jakie nowe doświadczenia i wiedzę będzie mi dane otrzymać w czasie tych krótkich siedmiu dni?”.
A jednak pełne treści i Bożej mądrości konferencje spowodowały, iż z niecierpliwością oczekiwałem każdej następnej. Jednak najcenniejszym dobrem, jakim obdarowały mnie rekolekcje, była możliwość przebywania we wspaniałej wspólnocie. Od pierwszych chwil czułem się, jakbym przebywał w grupie znanych mi od lat bliskich współbraci – uśmiech, dobroć, życzliwość, uprzejmość i delikatna szczerość w dzieleniu się nie tylko w kręgu, a przede wszystkim mądrość życiowa i dobra rada dla każdego.

Elżbieta i Wojciech
-----

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 07 grudzień 2023

Świadectwo, OR I Zboiska, 4-20.08.2023, moderator - ks. Paweł Witkowski, para prowadząca - Agnieszka i Przemysław Pakulscy

W tym roku na rekolekcjach Oazy Rodzin I stopnia w Zboiskach mieliśmy okazję zobaczyć, jak wielkie dzieło stworzył ks. Franciszek Blachnicki. Przekonaliśmy się, w jaki sposób można służyć innym, razem się modlić, uczestniczyć w Eucharystii i spożywać posiłki – z radością i prostotą serca, jak to czyniły pierwsze wspólnoty chrześcijańskie. W symboliczny sposób pokazała to Droga Krzyżowa, poprowadzona pełnymi wzniesień i nierówności polnymi ścieżkami, którą dzięki wzajemnej pomocy udało się przejść zarówno dorosłym jak i małym dzieciom. Praca nad znakiem i piosenką Oazy na Dzień Wspólnoty pokazała, jak wieloma talentami obdarzył nas Bóg i że łącząc je możemy stworzyć coś niezwykłego. Pomimo różnicy wieku i doświadczenia, każde małżeństwo było dla nas inspiracją do wzrostu duchowego, pokonywania ograniczeń i stawania się lepszymi ludźmi.

Rekolekcje odnowiły naszą relację z Chrystusem i pogłębiły jedność w małżeństwie. Doceniliśmy znaczenie sakramentów, modlitwy, studiowania Pisma Świętego, codziennej adoracji i stawania się świadkami Chrystusa w każdych okolicznościach. Szczególnym przeżyciem była dla nas modlitwa wstawiennicza, gdzie przed Najświętszym Sakramentem powierzaliśmy nasze intencje, a cała wspólnota śpiewała „Magnificat”. Nigdy wcześniej nie czuliśmy takiej wiary w działanie Jezusa i w to, że będzie on prowadził nasze małżeństwo. Jesteśmy przekonani, że jeżeli do końca oddamy swoje życie Bogu, On pokieruje nas do zbawienia w najlepszy możliwy sposób. Wyjechaliśmy szczęśliwi, pełni pogody ducha, z ufnością i wiarą w to, że Bóg nas kocha i ma dla nas wspaniały plan.

Joanna i Marcin

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 06 grudzień 2023

Świadectwa, ORAR II Lubliniec, 14-20.08.2023, moderator - ks. Piotr Kucharczyk, para prowadząca - Maria i Piotr Poncyliuszowie

Podczas pobytu w domu rekolekcyjnym szczególnie zapadł mi w pamięć fragment Ewangelii św. Jana: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał” [J 15, 16a]. Zaczęłam się zastanawiać, jaki owoc ja mogę przynieść i jak Bóg chciałby się mną posłużyć. Wcześniej, podczas zgłaszania intencji na rekolekcyjne msze święte, poczułam potrzebę modlitwy w intencji mojej koleżanki z pracy, która czekała na zaplanowaną operację. Mimo, że trochę się już znamy, nie byłam pewna, jaki jest jej stan duchowy, czy korzysta z sakramentów, czy chodzi do kościoła i czy wierzy w Bożą Opatrzność.
Z pewnymi obawami, jak to odbierze, wysłałam jej wiadomość, że wkrótce zostanie oprawiona msza w jej intencji (nie wspomniałam, że jesteśmy na rekolekcjach). W odpowiedzi koleżanka wyraziła ogromne zaskoczenie i podziękowanie, a także spytała o miejsce. Na informację, iż jestem na rekolekcjach, odpowiedziała, że jest pod wrażeniem i jestem dla niej inspiracją, a Pan Bóg chyba nie bez przyczyny postawił mnie na jej drodze. A co najważniejsze, dodała, że chyba nadszedł u niej czas na gruntowne przemyślenia…
Tego samego dnia wieczorem otrzymałam od niej wiadomość, że zmotywowałam ją do działania… i właśnie wyszła z kościoła.

Chwała Panu!

Kasia Olszak
-----

Rekolekcje ORAR II w Lublińcu były dla nas pierwszymi. Wniosły w nasze życie wyciszenie. Skupienie się na modlitwie pomogło nam zdecydowanie bardziej odnaleźć drogę do Boga, a codzienna modlitwa osobista, nabożeństwa i rozważania w kręgach pozwoliły bardziej przybliżyć się do Jezusa. Po powrocie z rekolekcji chcielibyśmy zdecydowanie więcej się modlić oraz poświęcić więcej czasu na rozważanie Pisma Świętego.

Udział w rekolekcjach był dla nas niesamowitym wydarzeniem i uważamy, że był to najlepiej przeżyty czas i najlepszy jak dotąd urlop wakacyjny. Mamy nadzieję i głęboko wierzymy w to, że Duch Święty napełni nas łaskami i wspomoże nasz „młody" krąg w najbliższym roku pracy.

Albina i Krzysztof Wilkowie
diecezja legnicka
-----

W czerwcu tego roku po raz pierwszy zostaliśmy wybrani w kręgu na animatorów, po ponad dwuletniej formacji. Z dużym zaufaniem i odpowiedzialnością podchodzimy do tego wyboru. Potwierdzeniem tego, że otrzymamy łaski konieczne do realizacji tej posługi, były słowa usłyszane właśnie podczas ORAR II: ,,Para animatorska została wybrana do tej posługi przez Boga” oraz „Bóg nie powołuje uzdolnionych, ale uzdalnia powołanych”.

Rekolekcje ORAR II w Lublińcu przeszły nasze oczekiwania zarówno w wymiarze praktycznym, duchowym, jak i rodzinnym. Podczas konferencji otrzymaliśmy wiele cennych wskazówek, co robić i czego nie robić jako animatorzy. Bezcenna była dla nas wymiana doświadczeń z innymi parami podczas spotkań w grupie. Mogliśmy się przekonać, jak inni, mający doświadczenie animatorskie, „inspirowali kręgi”, ,,pobudzali”, ,,zachęcali” oraz – parafrazując słowa ks. Franciszka Blachnickiego – ,,przysposabiali swoje kręgi do świętości.”
W warstwie duchowej silnie pracowały w nas słowa usłyszane podczas jutrzni oraz homilii ks. Piotra Kucharczyka.

Ania: to m.in. słowa: ,,aby zło zwyciężyło wystarczy bierność” skłoniły mnie podczas dnia rodzinnego do odwiedzenia wujka, z którym kontakt urwał się ponad 25 lat temu. Bez tej inspiracji Ducha Świętego nie miałabym odwagi wracać do bolesnych relacji z przeszłości. Podczas rekolekcji zobaczyłam, jak ich dynamika – praca w grupie, odnowienie przyrzeczeń małżeńskich czy adoracja Najświętszego Sakramentu w godzinach nocnych – zmienia i pięknie rozwija mojego męża. Rekolekcje wzmocniły również nas oboje jako małżeństwo.

Piotr: dla mnie niezwykłym duchowym przeżyciem w dniu rozesłania było odczytanie słowa Bożego z 6 rozdziału Księgi Izajasza. Ze względu na moją historię życia, miało to dla mnie wartość wręcz terapeutyczną i uzdrawiającą. Czułem się, jakbym w momencie czytania był Izajaszem, któremu Serafin rozżarzonym węglem zmazuje z ust dawną winę, którą jakoś wewnętrznie rozpamiętywałem. Od tej pory zawsze w trudnej chwili będę wracał do tego czytania.

Ania i Piotr
-----

Szczegóły

Małgorzata i Grzegorz Flisowie

Opublikowano: 06 grudzień 2023

Świadectwa, RT Namiot Spotkania, 15-21.07.2023, moderator - ks. Dominik Koperski, para prowadząca - Elżbieta i Grzegorz Kolasińscy

W lipcu uczestniczyliśmy w rekolekcjach tematycznych Namiot Spotkania w Kokoszycach. Przyjechaliśmy z trójką naszych dzieci. Mieliśmy nadzieję, że rekolekcje pomogą nam usystematyzować wiedzę o tym zobowiązaniu, a także pobudzą entuzjazm do codziennej praktyki tej formy modlitwy. Nie zawiedliśmy się!

W czasie tych kilku dni zawiązaliśmy bliską wspólnotę, a podczas konferencji pochylaliśmy się nad tematem, co następnie wykorzystywaliśmy w praktyce codziennej modlitwy przed Najświętszym Sakramentem. Powoli, bez zbędnego pośpiechu (czemu sprzyjał znakomicie ułożony plan dnia), w pięknych okolicznościach przyrody (rozległy park) oddawaliśmy się słuchaniu i modlitwie.
Zrozumieliśmy, jak ważna jest codzienna, bliska relacja z Panem Bogiem. Stanowi podstawę życia małżeństwa i rodziny. Czas poświęcony na Namiot Spotkania daje piękne owoce w codzienności. Od momentu powrotu z rekolekcji zabiegamy mocno o to najważniejsze w każdym dniu Spotkanie. Zyskaliśmy większy pokój serca w codziennych trudach.

Wioleta i Marcin Wachulscy
-----

W tym roku, w dniach 15-21 lipca, uczestniczyliśmy w zorganizowanych przez Archidiecezję Warszawską rekolekcjach tematycznych „Namiot Spotkania” w Kokoszycach.

Namiot Spotkania to jedno z codziennych zobowiązań DK, które czasami zaniedbujemy i z którym mamy od czasu do czasu problem.

Dzięki rekolekcjom, które były dla nas bardzo dobrym i błogosławionym czasem, na nowo zachwyciliśmy się spotkaniem z Bogiem na modlitwie osobistej. Jeszcze bardziej uświadomiliśmy sobie, jaką szansą w naszej drodze do nieba jest stawanie z Nim twarzą w twarz, jak z przyjacielem, którego możemy się poradzić, wysłuchać Go i powierzyć Mu wszystkie nasze sprawy. Po raz pierwszy osobiście zrozumieliśmy i doświadczyliśmy, że w bezpośrednim spotkaniu z Panem twarzą w twarz, naprawdę można odpocząć. Mogliśmy tego doświadczyć dzięki bardzo dobrym konferencjom ks. Dominika Koperskiego, głoszonych na podstawie jego własnych doświadczeń i przemyśleń oraz konferencji ks. Franciszka Blachnickiego. Ks. Dominik codziennie przybliżał nam i wyjaśniał istotę i znaczenie Namiotu Spotkania, przez co nasza codzienna modlitwa i adoracja przed Najświętszym Sakramentem nabierała głębszego znaczenia.

Ważnym aspektem rekolekcji była modlitwa wspólnotowa, a także świadectwa uczestników. Wśród nich czuliśmy się tak, jakbyśmy znali się od zawsze. Nie baliśmy się dzielić z nimi nawet bardzo bolesnymi sprawami – byliśmy przekonani, że wszystkie zostaną omodlone.
Rekolekcje to czas bardzo szczególny, kiedy można oderwać się od codziennych obowiązków i trwać przy Bogu i współmałżonku. Bogu niech będą dzięki za to, że mieliśmy tę szansę!

Ania i Grzegorz
-----

Wyjazd na tegoroczne rekolekcje dotyczące Namiotu Spotkania w Kokoszycach, organizowane przez archidiecezję warszawską, był dla nas pierwszym dłuższym wyjazdem po znacznej przerwie spowodowanej chorobą Elżbiety. Zdecydowaliśmy się dość późno, więc nie zdziwiła nas informacja, że „nie ma już wolnych miejsc”. Dopiero w środę wieczorem dowiedzieliśmy się, że „jeżeli chcecie, to możecie przyjechać, bo zwolniło się miejsce i rozpoczynamy w najbliższą sobotę”. Dla nas było to widocznym znakiem, że to Pan Bóg zaprosił nas pod Swój namiot. Wyszedł nam naprzeciw i przygotował dla nas wielką ucztę. Nasze serca przepełniło uczucie wdzięczności za Jego obfite dary. Poczuliśmy się tak bardzo przytuleni i zaopiekowani, jak dzieci w ramionach kochającego i miłosiernego Ojca. Serdeczne przyjęcie przez Grzegorza i pozostałych uczestników od samego początku rekolekcji było balsamem na nasze poturbowane ciała, umysły i dusze.

Głęboko wierzymy, że to Pan Bóg przygotował dla nas ten czas i miejsce. Przepiękny dom rekolekcyjny w Kokoszycach, wspaniałe jedzenie, którego nie byliśmy w stanie przejeść (mniam, mniam, pychotki, łącznie z przysmakami śląskimi), kojąca cisza i spokój, a przede wszystkim spotkanie z Panem, były tym, czego bardzo potrzebowaliśmy. To Pan chciał, abyśmy opuścili naszą codzienność oraz zwykłe troski i kłopoty, aby udać się „poza nasz obóz”, odpocząć z Nim i spotkać Go w Namiocie Spotkania. Codzienna Eucharystia, adoracja Najświętszego Sakramentu, modlitwa małżeńska i rodzinna, dialog małżeński, rozmowy z innymi uczestnikami i wspólne pogodne wieczory po raz kolejny pozwoliły nam doświadczyć radości powierzenia się Panu Bogu. Bo „ci, co zaufali Panu, otrzymują” nie tylko „skrzydła jak orły”, ale także wiele, wiele innych łask.
Konferencje przygotowane przez sługę Bożego ks. Franciszka, a przekazywane przez naszego moderatora ks. Dominika, prowadziły nas codziennie na spotkanie z Panem. A On pozwalał się odnaleźć, czekał na spotkanie z nami, rozciągał nad nami Swój namiot, rozmawiał z nami, przenikał i dotykał miejsc niekiedy bardzo zranionych i bolesnych, i w swojej wspaniałości je uzdrawiał. To był czas głębokiego uświadomienia sobie, że Bóg ma zawsze rację i chce naszego dobra, a Jego słowo ma być zawsze na pierwszym miejscu; że zna nas po imieniu, jest nam łaskawy i najlepiej wie, co dla nas dobre i potrzebne do uświęcenia. My mamy Mu „tylko” zaufać, rozmawiać „jak przyjaciel z Przyjacielem” i pozwolić Mu kierować naszym życiem. Jezus pokazał nam, że ma dla nas najlepszy plan zbawienia – choć czasem także bolesny. To był szczególny czas pogłębienia relacji z Bogiem, a zobowiązania Domowego Kościoła przyjmowaliśmy jako dary miłującego Boga.

Po tych kilku dniach wyjeżdżaliśmy pełni ufności Bogu, zawierzenia i oddania Mu całego naszego dotychczasowego i przyszłego życia. Wiemy, że o własnych siłach niczego nie dokonamy i nie udźwigniemy, ale z Tobą, Boże, wszystko jest możliwe. Pragniemy, Boże, karmić się Twoim słowem i żyć nim na co dzień, bo jak mówi św. Paweł w liście do Rzymian: systematyczność wyrabia wytrwałość, a wytrwałość cnotę. Amen!
Zabraliśmy również w naszych sercach wiele nowych znajomości i pamięć o życzliwości wielu wspaniałych osób. Do dzisiaj często wspominamy rozmowy w kręgu, wspólne wycieczki czy po prostu pięknie spędzony czas na spotkaniu z drugim człowiekiem.
Za wszelkie dobro i otrzymane łaski chcemy uwielbiać Boga, a wszystkich uczestników (tych małych i dużych), na czele z Grzegorzem, przytulamy do naszych serc, obejmujemy modlitwą mówimy: dziękujemy i do zobaczenia.

Chwała Panu!

Elżbieta i Piotr, diecezja płocka
-----